در سوم آبان ۱۳۹۹، عباس معیری، هنرمندی چشم از جهان پوشید که پیام آور هنری بود که در ایران آفریده شده و حیاتی چنین دیرپا دارد. در دنیای خارج از ایران، گمان بر این بود که مینیاتور هنری مرده است. او بود که گفت این هنر نمی‌میرد چراکه هستی نمی‌میرد. او بمدت ۳۰ سال استادی کرد و این...

نخستین بار، «ایران ای سرای امید» را که شنیدم، صدا از شجریان بود. هنرمندان دیگر نیز، آن را خوانده‌اند؛ آنها هم چون شجریان از صمیم دل خوانده‌اند. از صمیم دل خوانده‌اند زیرا وطن دوستی، وجدان به استقلال و آزادی، بنابراین وجدان به مسئولیت است. هنرمندی افق‌های جدید گشودن، بنابراین، آفرینندگی است و با احساس مسئولیت نسبت به وطن و مردم...

     در نوزدهم شهریور ۱۳۹۹، شب هنگام، آقای علیرضا بهزادی، مبارزی که هیچ‌گاه از راست راه استقلال و آزادی بیرون نرفت، در لندن، از دنیا رفت. دوست دکتر تقی‌زاده و همکار او و من در خبرنامه جبهه ملی ایران بود. به انتشارات مصدق نیز مدد می‌رساند. در تشکیل اجتماع برای بحث آزاد، همکار بود. این در لندن بود که تشکیل...